Zelfzorg, een eindeloos thema voor ontwikkeling.

Twee jaar geleden blesseerde ik mijn arm. Het maakte dat ik niet meer met de honden kon gaan lopen. Het was duidelijk. Voor een wandeling was geen ruimte. Ik voelde me niet schuldig naar de honden toe. Het was wat het was. Ik had voor mezelf te zorgen. De honden zeurde niet om hun wandeling. Ze accepteerde direct dat het zo was en gaven zich eraan over zonder onrust en aandacht te trekken.

Tijdens deze dagen dacht ik na over de wandelingen die ik altijd met ze heb. Ik vind dat ik met alle drie de honden, iedere dag, een wandeling moet maken. Aan de lijn en dan moeten ze ook nog allemaal hun ruimte krijgen en kunnen snuffelen. 

Zeker in de tijd van de jonge poesjes en jonge haasjes is dat niet altijd even makkelijk. Mijn lijf en zeker mijn arm heeft daar onder te lijden. En het maakt met regelmaat dat ik merk dat aan mijn behoefte aan een fijn en diepgaand contact tijdens de wandeling niet wordt voldaan. En daar loopt mijn energie soms op weg.

Het lichaam vertelt wat wel en niet kan.

Dilemma’s. Mijn lijf vertelt wat nu wel en niet kan. Mijn behoeftes heb ik best scherp en de honden komen echt niets te kort. Ze hebben een groot terrein waar ze veel loslopen, kunnen snuffelen, kunnen spelen, zelfs voluit kunnen rennen als ze daar behoefte aan hebben…

Dit is het moment om mijn samenleven met de honden te veranderen dacht ik. Iedere dag doe ik minimaal één wandeling met één hond. Dan kan die hond aan de lange lijn, heeft meer ruimte, we kunnen samen wat dingen doen en het contact is optimaal. Geen getrek, ze hoeven ineens niet meer achter poesjes en haasjes aan en ze hebben meer invloed op de wandeling. Mijn lijf heeft niets meer te verduren, mijn behoefte aan diepgang in het contact wordt ingevuld en het geeft energie in plaats van dat het energie kost.

En zo werkte het ook heb ik gemerkt.

De hond voelt de ruimte die ontstaat door emoties.

En toen kwam het moment dat mijn lijf het eigenlijk best wel weer aan zou kunnen. Gizmo voelt dat mijn denken zich afvraagt of ik ze niet tekort doe. Of ik niet gewoon weer met alle honden moet lopen. Of het wel eerlijk is als ik er steeds twee thuis laat als ik er één meeneem. 

Hij test me op mijn standvastigheid. Wil niet naar binnen als ik hem roep, zeurt om aandacht, protesteert als hij thuis moet blijven en probeert snel door de deur te denderen als ik met een ander de deur uit ga. 

En bij ieder protest van Gizmo denk ik, tja… dit heb ik dus te doorworstelen. Ik hoef me niet schuldig te voelen, te aarzelen, te twijfelen, te zoeken naar een compromis. Dit is hoe we het gaan doen. Mijn lijf doet het er heel fijn bij en de wandelingen zijn zo plezierig met alle honden. Dat is het contact waar ik het goed onder doe en waar mijn honden het ook goed onder doen. 

Dankjewel Gizmo voor het ‘trainen’ van mijn standvastigheid, het laten zien waar mijn ‘gevoeligheid’ zit, het uitdagen van mijn doorzettingsvermogen en de fijne zachte bevestiging die je me geeft als we samen het moment van onze wandeling hebben.

Twee jaar later komt het thema zelfzorg weer langs. 

Na een pittige buikoperatie heb ik wel wat hersteltijd nodig. Wandelen met de honden zit er niet in. Ik kan met ze ons eigen hondenveld op lopen, maar een hond aan de lijn is een brug te ver. 

De honden leggen zich er net zo makkelijk bij neer als twee jaar geleden. Ze zorgen voor me. Zitten aan me vast geplakt en zeker Gizmo en Floris liggen haast continue tegen me aan op de bank of in bed. Ik voel me omringt door liefdevolle ondersteuning.

De eerste wandelingen beginnen na enkele weken weer op gang te komen en ik loop met één hond aan de lijn. Al snel breidt zich dat uit naar twee honden en alle drie de honden. Dat gaat goed totdat het voorjaar voelbaar wordt. De haasjes en poesjes om ons heen springen en de reetjes zich wat vaker laten zien. 

Net als twee jaar eerder ontstaat er de worsteling. Niet met Gizmo dit keer. Wel met mezelf.

Wat maakt nou toch dat het soms zo lastig is om voor mezelf te zorgen? Dat de behoefte van de ander soms zoveel belangrijker lijkt dan die van mij? Dat ik de behoefte van de ander soms misschien ook wel invul? Dat ik soms doorga met wat ik deed gewoon omdat dat is wat ik mezelf heb aangeleerd en het normaal gesproken een fijne of handige ‘routine’ is?

Zelfzorg gaat over zorgen voor jezelf. 

Maar wat is dat ‘zelf’ nu eigenlijk precies? Zelfzorg gaat niet alleen over zorgen voor je lichaam. Het gaat ook over zorgen voor je geest, je emotionele gemoedstoestand, je manier van denken, je eigen gedrag, zorgen voor je innerlijk kind en het verzorgen van je zelf als je lijdt onder oude pijn en grote of kleine trauma’s. 

Voor mij gaat het zorgen voor mezelf daarmee ook weer altijd over het kennen van mezelf. Me bewust zijn van wat er in mij leeft, gehoord wil worden en opgeruimd mag worden. 

De honden brachten weer waardevolle informatie die ik mocht voelen, doorworstelen en overdenken. Zorgen voor mezelf gaat echt verder dan enkel zorgen voor mijn lichaam als dat ‘gekwetst’ is. Dat lichaam is slechts een onderdeel van mijn zelf. Er is meer dan dat lichaam dat er altijd mee samenhangt. 

Uit deze ervaring heb ik 4 tips gehaald waarvan ik hoop dat jij er ook wat aan hebt daar waar het gaat over voor jezelf zorgen. Iedere keer dat je ergens weerstand, onvrede of tegenwerking ervaart van iets in jezelf is het wellicht helpend om deze 4 tips er eens bij te pakken en in gesprek te gaan met jezelf over je zelfzorg.

4 Tips die je helpen goed voor jezelf te zorgen

1)   Voel wat er te voelen is in je lichaam en stel jezelf de vraag wat je lichaam nodig heeft van jou op fysiek niveau.

2)   Ga met je aandacht naar je emoties en stel jezelf de vraag wat je emoties je op dit moment vertellen en hoe je ze kunt verwerken.

3)   Kijk als stille toeschouwer naar je gedrag van dit moment en stel jezelf de vraag of je gedrag een bijdrage levert aan goede zelfzorg.

4)   Wees je bewust van de grootsheid van het leven en besteed aandacht aan spiritualiteit en voed je ziel.