Wij-mensen en ik mensen

Als het over communicatie gaat, kun je over twee verschillende soorten mensen spreken. De wij-mensen en de ik-mensen. De wij-mensen houden de groep in de gaten. Zij houden rekening met elkaars wensen en gevoelens en zullen voor de gehele groep opkomen als dat nodig mocht zijn. De ik-mensen kijken meer vanuit zichzelf. Zij houden in de gaten of er aan hun wensen tegemoet gekomen wordt en waar ze hun invloed op uit kunnen oefenen.

Zowel de term wij-mens als ik-mens is niet goed of fout.
Het zegt enkel iets over een voorkeursstijl die je hanteert en die zichtbaar is in je gedrag. Deze voorkeursstijl kan zelfs afhankelijk zijn van de situatie waarin je je bevindt, op basis van wat je bewust of onbewust hebt geleerd in het leven. Dat houdt in dat je je voorkeursstijl ook kunt leren aanpassen wanneer de situatie daar om vraagt.

Door je bewust te zijn van deze verschillende gedragsstijlen is het soms makkelijker om je in het leven in het ‘waarom’ bij het gedrag of een reactie van een ander. Dit geeft ruimte voor begrip en geeft je informatie over hoe je soms makkelijker met de ander om kunt gaan, waardoor de communicatie soepel of zelfs beter kan verlopen.

Wij-honden en ik-honden

De voorkeursstijlen wij-gedrag en ik-gedrag zijn bij honden ook herkenbaar. Zo zou je kunnen zeggen dat er honden zijn die met name wij-gedrag laten zien en honden die met name ik-gedrag laten zien. De wij-honden gaan op in het gezellige groepsgebeuren. Het zijn vaak allemansvrienden die door iedereen, mens en hond, aardig gevonden worden. De ik-honden zijn behoorlijk zelfstandig en redden zich prima in hun eentje. Zij kunnen over het algemeen goed voor zichzelf zorgen en zijn meer op een persoon gericht dan op een groep.

Tijdens het coachen met honden is er een duidelijk verschil in interactie te zien tussen wij-mensen, ik-mensen, wij-honden en ik-honden.

Ik-mens en wij-hond

Bea weet van zichzelf dat ze een ik-mens is. Zij neemt deel aan een coachingsessie om te onderzoeken hoe ze wat makkelijker zou kunnen omgaan met wij-mensen.

Bea mag contact maken met een wij-hond: Gizmo. Gizmo heeft oog voor het gras en een speeltje, maar niet voor Bea. Bea doet van alles om de aandacht te krijgen van Gizmo en contact met haem te maken. Al snel voelt ze zich gefrustreerd omdat het haar niet lukt de aandacht van Gizmo te krijgen. Gizmo heeft hier geen last van. Hij blijft bezig met het gras en het speeltje. Wanneer bij Bea de frustratie verder oploopt en ze zich ergert aan Gizmo, zien we dat Gizmo zich steeds meer afwendt en zich nog meer op de omgeving richt.

De coach gaat het gesprek aan met Bea over de behoeftes en de emoties die er bij haar naar boven komen. Dit geeft haar zowel inzicht in zichzelf als het inzicht dat het voor de ander wel eens anders zou kunnen zijn. Ze stelt zich de vraag waar de behoeften van de hond op dat moment liggen, als ze kijkt naar het gedrag van Gizmo. Dat helpt haar om haar frustratie los te laten. Haar rust en beheersing komen terug en ze heeft weer oog voor Gizmo.

De ontspannen Bea krijgt veel makkelijker contact met Gizmo. Ze merkt nu ook op dat Gizmo een heel gezellige hond is. Doordat Bea zichzelf meer om de ander gaat bekommeren, krijgt ze van Gizmo ook meer contact terug. Bea realiseert zich dat ze in eerste instantie bezig was om Gizmo’s aandacht te vangen. Na het gesprek met de coach, richt ze zich meer op het samen met de hond bezig zijn.

Dat kan Bea meenemen in haar dagelijks leven en daar kan ze verder mee oefenen. Door niet alleen te reageren op haar eigen behoeften, maar meer aandacht te besteden aan de behoeften van de ander kan ze zich stap voor stap meer gedrag van een wij-mens eigen maken.

Het dagelijks leven