Kleine stapjes

Ze had een doel. De bedoeling was het parcours lopen met haar hond. Het was een mooie uitdaging. Hond en mens hadden dit nog nooit gedaan en het leek haar zo leuk. Brokjes wilde ze gebruiken om haar hond te kunnen leren wat de bedoeling was. 

Eerst een hoogtesprongetje, dan een driehoekje lopen om de pionnen, slalommen om enkele paaltjes en afsluiten met de hond door de fietsband te laten lopen. 

Met enthousiasme vroeg ze haar hond bij zich te komen. De hond was blij en wilde graag iets leuks doen met zijn mens. Echter bij de hoogte sprong aangekomen begreep de hond niet wat de bedoeling was. Hij zag een blije baas, voelde dat er iets verwacht werd en begreep niet wat. De druk werd opgevoerd en de hond werd onzeker. Liep weg met stress, begon elders te snuffelen en ging uit contact. 

De mens maakte wederom met veel enthousiasme contact met de hond en liet hem bij zich komen. Blij kwam de hond weer naar haar toe. Op dezelfde manier probeerde ze duidelijk te maken wat ze wilde, maar de hond begreep het niet en haakte weer af. De spanning nam toe. Zelf verloor ze langzaam het enthousiasme. De hond werd steeds onzekerder en nam steeds meer afstand van zijn mens.

Gedachtes, gevoelens en gedrag

Terwijl ik ernaar keek van een afstand zag ik het enthousiasme van de mens verdampen. Ze werd gespannen, gejaagd, verloor de signalen van de hond uit het oog totdat er een soort van patstelling was bereikt. De hond verloor het plezier en wilde liever niet meer bij haar komen. Zij verloor het plezier omdat ze zag dat haar hond steeds bedrukter werd.

We gingen naar binnen en liepen naar de flip over. Ik vroeg haar wat haar gedachtes waren terwijl ze bezig was. Dit kon ze niet direct terughalen. Na enkele seconden werd ze zich bewust van de prestatie die ze wilde neerzetten. In gedachten was ze bezig geweest met hoe ze dit voor elkaar moest krijgen. Ze wilde graag succes hebben, maar dacht dat dit wellicht te hoog gegrepen was. De signalen die haar hond gaf vertelde haar dat de hond niet blij was met haar. Ze vond zichzelf niet goed genoeg om dit voor elkaar te krijgen en de overtuiging, dat ze soms geen overwicht heeft op haar hond, stak de kop op.

Nadat ik dit opschreef vroeg ik haar welke gevoelens er bij deze gedachtes langskwamen. Dat waren een gevoel van falen, onzekerheid, teleurstelling, onrust en medelijden met de hond. Ook voelde ze dat ze het ergens ook leuk vond. 

Tot slot vroeg ik haar wat haar gedrag was tijdens de oefening. Dat waren het herhaaldelijk noemen van de naam van de hond. Gehurkt de hond bij zich laten komen. In de vingers knippen voor aandacht. Voordoen wat de bedoeling was, klappen en snoepjes geven. Alles haalde ze uit de kast. 

Van een afstandje keken we samen naar gedachtes, gevoelens en gedrag in deze oefening. Ze realiseerde zich dat ze haar uiterste best deed om de ander te helpen, maar voelde zich onmachtig en had het gevoel dat ze hierin faalde. Tevens kwam ze erachter dat ze niet bereid was het doel, dat zij had, los te laten. Ze bleef gericht op het willen lopen van het hele parcours. Het liefst zo snel mogelijk. 

Grote doel loslaten 

Er kwam een herkansing en ze besloot dat ze niet het hele parcours hoefde te lopen. Ze wilde onderzoeken wat de hond nodig had om de eerste oefening, de hoogtesprong, te kunnen doen op een fijne manier. 

Ze nam opnieuw tijd voor het maken van contact. Deze keer met veel meer rust. Ze liep naar de hoogtesprong en nodigde haar hond uit mee te lopen. Toen ze spanning zag bij de hond haalde ze de sprong tussen de paaltjes vandaan en legde die weg. Samen met haar hond liep ze naar de paaltjes en liet haar hond hieraan snuffelen. Ze legde een brokje op de steuntjes zodat de hond deze van de steuntjes kon snoepen. 

Hierna liep ze met haar hond tussen de paaltjes door. De hond genoot van haar aandacht en werd nieuwsgierig naar wat ze wilde. Ze legde de stok voor de sprong terug tussen de paaltjes op de grond. Samen met haar hond stapte ze over de stok, tussen de paaltjes door. Daarna legde ze de stok voorzichtig op de steuntjes van de paaltjes en ze maakte een lage hoogtesprong waar de hond overheen kon stappen. Zij en haar hond stapte over de sprong heen. En nog een keer en nog een keer. Daarna verhoogde ze de sprong een heel klein beetje. Terwijl zij erover heen stapte, sprong haar hond erover heen. 

De hond was blij en de mens was blij. De mens had vaak gedacht dat ze geen overwicht had op haar hond, maar nu begon ze zich af te vragen of dit wel een juiste overtuiging is. Ze wilde dit eens verder onderzoeken de komende tijd.

Kleine stapjes, grote successen

Wij mensen hebben vaak de neiging om grootse doelen te hebben en vergeten dat we kleine stapjes nodig hebben om ergens te komen. De kleinste stappen hebben vaak de grootste effecten zie ik keer op keer in mijn werk. 

Ook in het contact met anderen zitten onze eigen doelen ons vaak in de weg. We verliezen onszelf in wat wij willen. Daarmee verliezen we de behoeftes en randvoorwaarden die de ander nodig heeft uit het oog. 

Als je weerstand voelt stel jezelf dan eens de vragen:

Wat denk je?

Wat voel je?

Wat doe je?

Het zou je weleens in het hier en nu kunnen brengen en je waardevolle informatie kunnen geven. Wellicht ontdek je hiermee de eerste stap die in het hier en nu nodig is om weer beweging te krijgen richting het grotere doel (de droom of het verlangen).