Hartsverbinding tussen mens en hond

Er zijn honderden of misschien wel duizend verschillende soorten hondenriemen, halsbanden en tuigjes. Ze hebben allemaal één overeenkomst. Ze verbinden letterlijk en fysiek mens en hond met elkaar.

De manier waarop we als mensen met deze verbinding omgaan hebben wij zelf in de hand. We kunnen ervoor kiezen de riem te gebruiken als een controlemiddel. We kunnen er, bewust of onbewust, aan rukken en trekken en op deze manier ons ongenoegen naar onze hond toe communiceren. We kunnen ons ook ongemakkelijk voelen bij de riem, als we de overtuiging hebben dat de riem een beperking is van de vrijheid van de hond. Er zijn dus verschillende boodschappen die wij mensen via de riem aan onze hond doorgeven, bedoelt of onbedoelt.

Een persoonlijke overtuiging die in de weg zat

Jaren geleden had ik de overtuiging dat een hond gewoon lekker los moest kunnen lopen. Ik vond het vervelend als mijn honden aan de riem zaten. Wat was er nu fijner voor ze dan dat ze tijdens de wandeling lekker hun eigen tempo konden bepalen. En als ik eerlijk ben, vond ik het zelf ook niet prettig om steeds zo’n riem vast te moeten houden.

Totdat ik een situatie gecreëerd had waarbij mijn honden regelmatig met elkaar ‘op stap’ gingen. Steeds langer bleven ze weg. Maar ach… ik was toch een baas die daar begrip voor had. Mijn eigen vrijheidsdrang kan namelijk ook groot zijn. Het gevoel dat je graag je eigen ding wilt doen, is mij niet vreemd. Deze overtuiging veroorzaakte echter een situatie waarin ik me totaal niet meer verbonden voelde met mijn honden, wanneer zij samen los liepen. Dat gaf me een onprettig gevoel.

Mijn overtuiging zat een behoefte in de weg

Na jaren van ellende en me zorgen maken, als mijn honden weer samen op pad waren, besloot ik dat het afgelopen moest zijn. Als ze de vrijheid niet aankonden dan moesten ze maar om beurten genieten van deze vrijheid. En zo moest ik eraan wennen dat ik dus altijd een riem met hond vast had.

In de tijd daarna is er veel verandert in mijn leven. Ik heb veel energie gestopt in mijn eigen ontwikkeling. Deze ontwikkeling maakte dat ik er stap voor stap achter kwam dat ik zelf mijn behoefte aan verbondenheid in de weg zat. De oorzaak was mijn overtuiging op het gebied van vrijheid. Ik leverde zelf een bijdrage aan het in stand houden van het wegloopgedrag van mijn honden. Ik gunde mijn honden de vrijheid, maar dit trokken zij zo ver door dat dit niet meer overeen kwam met mijn behoefte aan verbondenheid. De vrijheid die ik zo belangrijk vond was daardoor tevens aardig zoek geraakt.

Inmiddels loop ik met meerdere honden over straat. Dat betekent dat een goede samenwerking nodig is en dat ik regels en grenzen moet bepalen en deze duidelijk moet communiceren. Als er ruis op de lijn zit en de samenwerking niet lekker verloopt, heeft dat in veel gevallen te maken met mijn eigen houding en non-verbale communicatie. Mijn honden zijn in die situatie voor mij dan ook een geheugensteuntje om mezelf enkele vragen te stellen. “Waar zit ik met mijn aandacht?” of “Wat ‘rommelt’ er in mijn emoties?” en “Wat doet dat met mijn houding op dit moment?” Als ik vervolgens kan zien wat er bij mij speelt en dit accepteer heeft dat vaak een positief effect. Hierdoor is de samenwerking tussen mij en mijn honden direct plezieriger.

Reflectie en acceptatie brengen vaak verandering

Ik heb ervaren hoe een riem van een controlemiddel, door de tijd heen, verandert is in een zichtbare lijn die letterlijk de communicatie van hart tot hart tussen mij en mijn honden weergeeft. Zonder woorden kort ik de lijn met mijn vingertoppen in, daar waar ik ze dichter bij me wil hebben en ook zonder woorden geef ik ze toestemming om voor me te gaan lopen als de situatie hier geschikt voor is.

Samen met mijn honden loop ik in een soort van ‘bubbel’. Binnen deze ‘bubbel’ heerst harmonie en veiligheid en hebben we aandacht voor elkaar. Er is contact. Van hart tot hart. Zonder woorden, zonder getrek of gedoe. Ik leid ze en vertel ze zonder woorden waar de grenzen liggen. We genieten allemaal van deze samenwerking.

Op het moment dat we bij een losloopgebied aankomen, haal ik mijn honden van de lijn. Dit is een cadeautje voor de fijne samenwerking tijdens het lopen aan de riem. Het contact wordt hiermee niet verbroken, de onzichtbare lijn blijft bestaan in ons contact van hart tot hart. En als er een hond niet aan toe is om los te lopen, omdat ik er anders achteraan moet vangen, luister ik in de meeste gevallen naar mijn gevoel. Dan lopen we samen verder aan de lijn. Tot het moment komt waarop het wel goed voelt.